Elektryczne wspomaganie układu kierowniczego

Od czasu skonstruowania pierwszego samochodu inżynierowie zajmowali się opracowaniem systemu, który miał pomóc kierowcy zmniejszyć siłę niezbędną do skręcenia kół, aby zaoszczędzić paliwo.

Zanim nastała epoka elektrycznego wspomagania układu kierowniczego w samochodach funkcjonowało wspomaganie hydromechaniczne.

Składało się z pompy hydraulicznej, siłowników, przekładni i przewodów wysokociśnieniowych.

Niestety układ ten zwiększał zużycie paliwa nawet o 0,5 litra na 100 km, powodował straty mocy, a zużyty olej hydrauliczny zagrażał środowisku naturalnemu.

Rozwój elektroniki pozwolił jednak na wykorzystanie zupełnie nowych rozwiązań w przekładniach kierownicy.

W 1981 roku w Stanach Zjednoczonych opatentowano elektryczne wspomaganie układu kierowniczego, a siedem lat później – w 1988 roku, w Japonii, powstały pierwsze samochody w których je wykorzystano.

Dzisiaj elektryczne układy kierownicze to standardowe wyposażenie większości samochodów, obok asystentów pasa ruchu czy parkowania, pozwalające zaoszczędzić nawet do 0,8 l paliwa na 100 km.